مترجم سایت

چرا طلا؟

در اثر کمیابی، دوام، و سهولت تشخیص آن از طریق رنگ، وزن، انعطاف و ویژگیهای صوتی منحصر به فردش، طلا کالایی است که بازرگانان و تجار آن را به عنوان واحد مشترک محاسبه برگزیده اند- از این رو مدت مدیدی است که به عنوان شکلی از [[پول]] و ذخیره سازی [[ثروت]] مورد استفاده قرار گرفته‌است. ماهیت دقیق تکامل پول عمدتاً از لحاظ زمان و مکان تغییر می‌کند، اما این اعتقاد مورخین بر این است که ارزش بالای طلا به دلیل زیبایی، [[چگالی]]، مقاومت در برابر [[خوردگی]]، یکپارچگی، و قابلیت تقسیم آسان، آن را هم به عنوان یک [[اندوخته ارزش (مظنه)]] و هم به صورت [[واحد محاسبه]] برای ارزش اندوخته انواع دیگر واحدها – مفید ساخته است؛ در [[بابل]]، یک [[پیمانه]] [[گندم]] هموزن با طلا به عنوان یک نمونه برای انتقال ارزش مورد نظر استفاده می‌شد. نظام‌های پولی اولیه مبتنی بر (سنجش با)غلات، از طلا برای تعیین ارزش اندوخته بهره می‌بردند. بانکداری زمانی آغاز شد که طلای پس انداز شده در [[بانک]] را می‌توانستند از طریق یک سیستم حواله سازی [[جیرو|جیرو (giro)]]، یا وام دادن با [[بهره]] از یک حساب به حساب دیگر منتقل نمایند.

زمانی که از آن به عنوان بخشی از یک سیستم پولی سودمند استفاده شود، عملکرد [[پول بانکی|پول کاغذی (اسکناس)]] خطر جابجایی طلا و احتمال [[کاهش ارزش]] مسکوکات را کاهش می‌دهد، و از کاهش درواسطه در جریان (آن) نسبت به [[انباشت]] و زیانهای مزبور جلوگیری می‌کند. توسعه اولیه پول کاغذی (اسکناس) اصولاً در اثر عدم اطمینان از حمل و نقل و خطرات سفرهای طولانی مدت و نیز تمایل دولتها به کنترل یا نظارت بر گردش بازرگانی درون قلمرو خود، نشئت می‌گرفت. پولی که دارای پشتوانه [[مسکوک]] بوده به عنوان [[پول نماینده]] نامیده می‌شود، و اوراق بهادار صادر شده اغلب به عنوان [[گواهی]]‌ها ذکر می‌شوند تا از آنها اشکال دیگر تحت عنوان پول کاغذی (اسکناس) استخراج شود.

اما، طی دوره طولانی از تاریخ بشر، [[نقره]] واسطه اصلی گردش (مالی) و فلز اصلی (تهیه) پول بوده‌است. از طلا به عنوان اندوخته نهایی ارزش (مالی)، و نیز ابزارپرداخت زمانی استفاده می‌شد که قابلیت حمل آن به ویژه برای پرداخت به یک لشکر، با ارزش و مقداری گزاف همراه بود. طلا به عنوان واحد اساسی در تجارت بین‌المللی و در زمانهای مختلف، جانشین نقره قرار می‌گرفت، از جمله در [[دوره طلایی اسلامی]]، اوج تجارت در نواحی ایتالیا طی دوره [[رنسانس]]، و عمده تر از همه طی قرن نوزدهم. طلا به عنوان فلز محاسباتی نگهداری پول تا زمان برهم خوردن توافق نامه [[سیستم برتون وودز|برتون وودز]] در سال 1971 حفظ شد، و به شکل مانعی مهم در برابر فعالیتهای بانکهای مرکزی و دولتها، و ابزاری برای حفظ نقدینگی عمومی، و یک اندوخته با ارزش (مالی) باقی ماند.

امروز طلا بزرگترین و مطمئن ترین اندوخته است.

شمشهای طلا در بانک های سوئد، هنوزیک یک اندوخته مهم ارزی و ذخیره‌ای از ثروت خصوصی را تشکیل می‌دهند.

طی دهه 1990 [[روسیه]] بیشتر ذخایراتحاد شوروی سابق را نقد نمود، در حالی که تعدادی از کشورهای دیگر جهت آماده شدن برای (ورود به) اتحادیه اقتصادی و ملی به گردآوری طلا مبادرت ورزیدند. فرانک سوئیس دارای یک پشتوانه کاملاً برگشت پذیر طلا است. اما، [[ذخایر رسمی طلا|ذخایر طلا]] از سوی تعدادی از کشورها در کمیتی ویژه نگه داشته شده‌اند تا به عنوان ابزاری از ارز آنها دفاع نموده، و در برابر دلار آمریکا از آنها حفاظت کنند که توده‌ای از ذخایر نقدی ارزی را ایجاد می‌کند. ضعف در برابر دلار آمریکا از طریق تقویت قیمتهای طلا متعادل می‌شود. طلا به عنوان یک دارایی اساسی مالی در تقریباً در تمام بانکهای مرکزی در کنار ارزهای خارجی و اوراق بهادار دولتی باقی می‌ماند. آن همچنین از سوی بانکهای مرکزی به عنوان شیوه‌ای برای حفاظت در برابر وامهای آنها به دولتهای خودشان به شکل یک «اندوخته داخلی» نگه داری می‌شود. تقریباً ?25 طلای موجود بر روی زمین به عنوان ذخایر نزد بانکهای مرکزی حفظ می‌شود.

علاوه بر دیگر [[فلز(ات) گران بها]]، [[اندوخته ارزش|اندوخته‌های ارزش]] آن شامل [[املاک]] نیز می‌شود. اما با تمام این اندوخته‌های ارزش، اعتبار اساسی در حقوق مالکیت تعیین می‌کند که کدام یک انتخاب شود، زمانی که تمامی این املاک از سوی دولت توقیف شود یا مالیات سنگینی به آن اختصاص یابد. از نظر سرمایه گذاران طلا، هیچ یک از این‌ها دارای ثباتی همچون طلا نیستند، از این رو گهگاهی در خواستهایی برای احیای مجدد استاندارد طلا وجود دارد. اغلب سیاستمداران افرادی را که خواهان احیای مجدد استاندارد طلا هستند شناسایی می‌کنند، خصوصاً [[آزادیگرایی|آزادیگرایان]] و چپگرایان ضد حکومتی. اقتصاد دانان محافظه کار جریان اصلی همچون [[رابرت بارو|بارو]] و گرین اسپن به ارجحیت استاندارد پولی دارای پشتوانه نسبتاً محسوس اذعان کرده‌اند و بیان نموده‌اند که استاندارد طلا در میان دامنه معقولی از گزینه‌ها قرار دارد.

هم [[سکه (های) طلا]] و هم [[شمش (های) طلا]] بطور گسترده‌ای در بازارهای کاملاً نقدی داد و ستد می‌شوند، و بنابراین هنوز به عنوان اندوخته شخصی [[ثروت]] محسوب می‌شود. همچنین بعضی از پولهای خصوصی منتشره همچون [[ارز دیجیتال طلا]]، دارای پشتوانه ذخایر طلا می‌باشند. در عمل، دارنده چنین پولهایی بیشتر از طلا و کمتر از پول بدون پشتوانه خود استفاده نموده، و چکهایی را به حساب خود می‌کشند.

در سال 1999، برای حفظ ارزش طلا به عنوان یک اندوخته، مسئولان [[بانک مرکزی اروپا]] «توافق نامه واشنگتون» را امضاء نمودند که بر اساس آن، آنها اجازه نداشتند لیزینگ طلا را برای مقاصد خرید و فروش (دلالی) انجام دهند، و نمی‌توانستند

به عنوان «فروشنده وارد بازار» شوند مگر آن که برای فروش از پیش بر سر آن توافق کرده باشند. این کار برای جلوگیری از برهم خوردن بیشتر قیمت طلا صورت گرفت. (نگاه کنید به [[سرشماری واشنگتون]])

در پایان [[رکود بزرگ کالاها]] که بر قیمت طلا نیز تاثیر گذاشته‌است، قیمتهای طلا طی یک محدوده زمانی تجاری 20ساله افزایش می‌یابد. این سبب شده تا از طریق مقامات مالی طلا به عنوان پشتوانه ارزها مجدداً مورد استفاده قرار گیرد، اما شامل اتخاذ استاندارد طلا برای پول نشده‌است. درواقع، عکس این موضوع است- هرچه گرانتر شود، پروژه دستیابی به ایجاد یک استاندارد طلا نیز گرانتر خواهد شد.

نظریه مهم

در غیاب استاندارد طلا، هیچ راهی برای حفاظت از پس اندازها در برابر توقیف از طریق [[تورم]] وجود ندارد.» – دکتر آلن گرین اسپن،

http://www.financialsense.com/metals/greenspan1966.html آزادی اقتصادی و طلا، اثر دکتر آلن گرین اسپن،1966.